حتی در حکومت عمر هم پرسیدن مجاز بود

ما یک گروه داخلی داریم در دانشگاه که گاهی بحثهای قشنگی درش پیش می آید از جمله بحث این چند روز درباره سفر دکتر عارف و گروه همراه به اندونزی و نامه ای که ظاهرا یکی از کارکنان سفارت ایران در این مورد نوشته و جوابیه روابط عمومی دفتر ریاست جمهوری . من فقط نتیجه این بحث و نظر نهایی خودم را اینجا می نویسم و اگر دوستان دیگر هم نظری دارند از شنیدن آن خوشحال خواهم شد.در ضمن از دوستانی که در این گفتگو شرکت کردند تشکر می کنم و از آنهایی که ناخواسته کلی نامه اضافی دریافت کردند عذر می خواهم

* تهمت زدن یا غرغر کردن بدون سند و مدرک کار پسندیده ای نیست و اگر این آقا اعتراضی داشتند چرا همان زمان در حضور دکتر عارف مطرح نکرد؟

من با قسمت اول کاملا موافقم، اما در جایی که برای معترض امنیت شغلی و ... وجود نداره باز هم می شه مستقیم انتقاد کرد؟وقتی نماینده های مجلس منتشر شدن فیش حقوقشان را که غیر قانونی هم نبوده تحمل نمی کنند و خبرنگاری که وظیفه اش را انجام داده اخراج می شه، چطور یک کارمند می تواند به کارهای دیگه اعتراض کرد؟

این هم عین جمله مهدیه خانوم:
ایشون همراه همیشه در صحنه با این گروه بوده از دیسکو گرفته تا خرید الکلی... بنا بر این اگر یک کلمه حرف می زد با عارف و برخوردی می دیده حتما می نوشته...در ثانی با این عارفی که این تعریف کرده حتما هم می دیده
پس چرا اونجایی که باید انتقاد کنیم ، نمی کنیم ، شاید می ترسیم ،‌شاید حالش نیست ... بعد که آبها از آسیاب می افته و انتقاد چیزی را حل نمی کنه شجاعانه و با غرور هر گونه انتقادی که داریم بیان می کنیم. این جوری انتقاد کردن ها کار نمی کنه...اگر کارگر می افتاد که اینجا نبودیم

* دفتر ریاست جمهوری که جواب داده، پس دیگه اعتراض چیه؟

دستشون درد نکنه! من هم می گم درستش همینه که مردم هر جا چیزی به نظرشون مشکوک آمد اجازه داشته باشند سوال کنند، و مسولین هم موظف هستند جواب بدهند.در ضمن من شخصا معتقدم نهاد ریاست جمهوری از خیلی جاهای دیگه سالمتره و درست تر کار می کنه

*اگر دکتر عارف را از نزدیک می شناختی این حرف را نمی زدی

مگه چند درصد مردم ایران می توانند بزرگان مملکت را از نزدیک بشناسند؟حتی اگر هم از نزدیک بشناسم ،‌دلیل می شه که انتقاد نکنم؟

*چه طور می شه کلا جلوی چنین ریخت و پاشهایی را گرفت؟

به نظر من تو یک جامعه شفاف که همه چیز آشکار و در اختیار همه باشه، دیگه نمی شه به راحتی رشوه گرفت، قرار داد مخفی امضا کرد، کلی پول مفت هدر کرد....اصلا وظیفه خبرنگارها اینه که از همه چیز سر در بیارند ، سوال کنند و تخلفها را توی بوق و کرنا کنند و متخلف را بسپرند دست قانون. تا وقتی که فکر کنیم پرسیدن و سوال کردن یعنی توهین و تهمت و افترا و سیاه نمایی وتحمل نداشته باشیم که در برابر کارهایی که می کنیم پاسخ گو باشیم، چیزی عوض نمی شه

حکایت: گویند که در زمان عمر ، بعد از یک جنگی یک متر پارچه به عنوان غنیمت به خلیفه می رسه. چند روز بعد مردم می بینند که عمر با اون پارچه لباسی دوخته و پوشیده. یک نفر سوال می کنه که یا خلیفه! تو ماشالله دو متر قد داری و سهم پارچه ات یک متر بیشتر نبود، این پارچه اضافی از کجا به شما رسیده؟ خلیفه هم بدون اینکه فکر کنه بهش توهین شده یا تهمت زده شده یا اینکه قصد سیاهنمایی در کار بوده با خونسردی جواب می ده که حق با شماست، به من بیشتر از یک متر نمی رسید، یک متر اضافی سهم برادرم بود که بخشید به من